Düşmek...

Yolların sonunun nereye vardığını bilememek. Yapayalnız karanlıkta kalmak belki, belki de yepyeni ufuklar görmek aydınlanırken her yer. Bazen fark etmek, sen bile kendini düşünmezken, kim olabilir ki seni düşünen ya da kim, nasıl düşünsün ki seni? Zamanın geçmesini dilemek tek elden gelen, hayat ve karşına çıkanlar birbirlerine bu kadar yüzsüzken. Hep kalacak acın hem en yüzeyde hem de en derinde, hissettirecek kendini kimi zaman sıradan bir nefes alışta, kimi zaman tüm yorgunluğun üzerine sadece masum bir uyku isterken. O kadar kolay ki gözden düşmek bu hayatta, aslında sen başka bir yerlerde göze girdiğini sanırken. Çok kanadı bu sefer hocam, çağırma yardım, bu kadar ayağa düşmüşken, sessiz bir köşe bul da bana, bari ayaklar altında olmasın son nefes alış...